Sürgün Şiiri - Erdal Tuna

Özlemedim seni…
Birbirimize uzak geçirdiğimiz her dakika,
Bir ağacın dökülen yaprakları gibiydi
Sonbaharın serin sokaklarında, en solgun haliydi bir renk cümbüşünün, bildik kelimelerle anlatılamayan.
Özlemek ablasını gelin vermiş bir ilkokul çocuğuydu içimizde,
Korumasız, masum, telaşlı.
Gözü pek cümlelerle anlatılan geniş zamanları kapsardı,
Sonunda kavuşmak vardı,hiç ayrılmamak,
Hep aynı sevgiyle sevmek.
O gün geldiğinde her şey anlam kazanacaktı,
Güllerin kokusunu duyacaktık,
Tebessümünden ileri geçip hayatın, gülecektik,
Açlığı bile sevecektik,
Eksik olan rengini de ekleyip dünyaya, hayatı görecektik.
Acı da olsa tadı yaşamanın mutlulukla yaşayacaktık.
Zindandan çıkan mahkum gibi özgürlüğü soluyacak, kavuşacaktık…

Özlemedim seni…
Beraber geçirdiğimiz her gün,
Günlerce yonttuğumuz heykeliydi sevdanın
Her kıvrım ayrı bir dokunuş, her detay ayrı bir düştü bizim için.

Oysa her sevdaya aynı ayrılığı farklı tonlarla boyarmış zaman
Oysa her sevdaya aynı tatlılıkla ilişip, aynı zıkkımla zehirlermiş yalan
Yazık şimdi anladım, kalan yalan ve geçen zamanmış sevda
Yanlış bahçelerde açan iki tomurcuk buluştuğunda

Sürçü-lisan etmiş bir sessizlikle çınlıyor kulaklarımda
Seni sevdiğimi söyleyişim
Halbuki ben; seni sevmek,
Sevmeyi de sen sanmışım sevgili

Özlemedim seni…
İçimde yeşeren sevdayı koyduğum saksıydın sen
Filiz büyüdükçe yetmeyen, ve
Toprağının değişme vakti gelen.

Bundan böyle;
Ben aşka baş veren sürgün,
Sen, bana sürgün.