Sürgün Şiiri - Nuriye Akyol

Bir yanlızlık ağacı diktim gönül bahçeme
Gözyaşımla suladım, hüzün açtı dalları
Hal dilim tercümandır ammâ küskün lehçeme
Kimse bilmez içimde kopan fırtınaları...

Bir kuş gibi yüreğim, kanatları kırılmış
Uçup giden canların ardından baka kalan
Dünyaya mahkûm eden ayaklara darılmış
Kimbilir belki çıkar, dönüp gönlümü alan.

Hüsran yüklü bir gemi demir attı gönlüme
Unutmuş rotasını, indirmiş yelkenleri
Zaman bir pusuladır, yön belirler ömrüme
Vurur ecel rüzgarı bitirir sürgünleri...

Nûriye Akyol