Sürgün Şiiri - Ramazan Turgut

Sürgün eylediler yaban ellere
Yol, kara tren yalnızlığında
Bir süre kendimden geçiyorum, gözüm uzakta
Sevgi uzak bir heyecan
Ve yârin kokusu hissedilmiyordu artık
Ben Allah’ımla yalnız sürgün yollarında.

Sürgünde aşk tazeledim,
Dokundukça sevda hasreti.
Bir melteme bıraktım yüreğimi
Yüreğimi zamansız yağmurlara kaptırdım

Teğel teğel sürgün yaşadım
Mapus duvarına atılır çizgi çizgi gençliğim
Demir parmaklıklar, açık görüşe hasret
Bir umuda yönelir gönüller.

Sürgünde saç ağarttım
Ve ölümün sıcak nefesi ensemde
Taşlara anlatıyordum gözyaşlarımı
Taşlar sağır, duvarlar sağırdı
Hüsran veriyordu bu sessizlik.

Sürgün yolun sonu aşkın sonbaharı
Sürgün yittik umutların çıkmazı.