Sürgün Şiiri - Eda Özüuğurlu

bir keresinde zamana kırılmıştım
veda etmek için birleştirildi kaderim onunla
cennetten kovulmak için yaratılanlar gibiydik;
inandırdık kendimizi sonra
dünya denen sahte cennetin varlığına
hatta onu bizim bulduğumuza.
göze alınamayan bir hamleydi aslında
yasak değil, günah değil
cesaretti bütünüyle
ama kırgınca.

birbirimizin esaretiydik, hatırla.
hatırla,
biz seninle körü körüne değil,
bile bile ve el ele gittik
kader dediğimiz sona.

sürgünler için atardı kalbim,
ben,
tüm o diyarlardan daha cesurdum
hiç unutma.

geçmişim hep ensemdeydi.
yediğim tüm sürgünler
artık göremesem de
yangın gibi tenimdeydi.
varlığını inkâr ettiğim o yangın,
yanılgısına dönüştü tüm anların.

çok önceden ben,
körü körüne tavanı gök zannederken,
sonu yok derdim dünyanın
nasılsa kalbi ben olmuştum zamanın.

zannetmiştim ki
atmayı bırakmam sur'a üflense.
iyileştim de zannettim bi' ara.
bi' ara ben,
sürgünlerimle aramda dünya var zannettim;
o dünyayı sen zannettim.

zannettim işte hep
ne demekse bu zannetmek...
zannetmeyi
bin sene evvel ben bulmuş olmalıyım,
bambaşka bir yaşamda,
yine zamansızca severken.

kendimle olan harpte
mağlup geldim;
memleketim sendin,
yokluğa sürgün edildim.

böyle terk ettim ben seni,
o an dünyalar da beni.
zamansız akan zamana ağlardım,
sürgün yediğim her an da
cennete terk edildim sanırdım.
ama cennete bile terk edilsen,
terk edilmek yine
terk edilmekmiş aslında.

sığınamamışlığımla memleketsiz kaldım,
muharebelerimle yıldız tutturamadım.
boynumda bir ah asılıydı
kalbimde uzun bir hikaye gibi kırılmıştı.
yetişemezdim
bu dünya bana hep bir adım fazlaydı.

üç aylık kaçış,
kalbime ömürlerce sürgün şimdi.
ruhumsa daima yuvası olmak istiyor tüm ansızlıkların!
zamansızca sevdim seni,
sen yine de her aralıkta anla beni!

damağımda hâlâ tadı bir zamanlar tamamlandığımın,
kalbi artık ben değilim zamanın
ve şimdi tam buradan dönebilsem
bir kârı da kalmadı dünyamın.