Sürgün Şiiri - Ahmet Bahçevan

Çekiyor bir yerlerimizden
büyük kentte büyülü meyve mi yaşam
oysa anlamsızdır her şey
sağırlığı üstündeyse mutluluğun
alıp başını gidiyorsa çağrıma aldırmadan
nikotinle intihar eder uykum
özlemlerin gece vardiyasında işçi olurum
yollara düşüp bir başıma
ve hüznüne ortak olup istasyonların
fazla gelen acımı otobüslerde unuturum
umudu sallayıp hayatın balkonundan
teknelere yüklerim yalnızlığımı
yeni bir günün kıyısından

Koşulup dursam da ayrılıklara
çocukluğumdaki tahta atımla
geçsem de yaralı sevdalardan
doğacak günlerin muştusuna
bütün güvercinlerimi saldım
tutsak uykulardan uyanmak adına

belki de bu yüzden
kırgın da olsam sürgün de olsam varım
ve en acı ölümlere bile ağlayamadım.

Dönemeç -14 / 1977