Sürgün Şiiri - Hasan Çanakçı

SÜRGÜN77
Yine sürgün yedim senin kalbinden,
Buz kesiyor her soluk.
Varlığın bile mutluluk kaynağımdı,
Oysa bedenin yok,
Gözlerin yok,
Yok beni benden alacak sözlerin.
Katlanırm bunların yokluğuna.
Ya sessizliğine,
Unutma düşüncene,
Bırakmak bir kenara,
Öldürmek sendeki beni,
Her gün bin kez ölmektir.
Ölüm daha acısız gelir bana,
Yaşatmak zor geliyorsa bana.

Sensiz yaşamak nefes alıp vermekse
Yaşıyorum sürgünlerde.
Çok mu zor yaşatmak kuytularda,
Kalbinin bir köşesinde ya da aklında?
Dilinin ucunda bir söz
Bir gün bir kez de ki:
Seviyorum ben de...

Bedenim ruhunu kaybediyor.
Sen cansın canımsın...
Damarlarım çekiliyor kayboluyor arzularım.
Her sabah bulutlar kapatmış güneşimi.
Karanlıklar içinde geçen bir ömür...
Geceye tutkun,geceyle sırdaş,
Sadece ay ve yıldızlar arkadaş.
Yalnızlık kalabalıklar içerisinde,
Ben yalnz seven...
Ben denize ulaşmayan ırmak...
Ben gecenin uslanmaz bekçisi...
Senden sonra ben
Öyle mahsun,öyle hüzünlü ki...

Sen mutluluğa giden yolsun kıvrım kıvrım
Geçit vermez yüce dağlarda...
EKİM/2018