Sürgün Şiiri - Yusuf Bulduruç

Karanlık gecelerin kanlı şafağında,
Kalemin kırıldığı hükmün firarındayım.
Sürgüne mahkum bir perişanlıkta,
Yüreğimin derinlerinde dolaşıyorum.

İçim kan ağlarken yüzümle gülsem de,
Yaşadığım kahrı tek ben bilsem de,
Takatsiz dizlerimle, zavallı ensemde,
Sanki dünyayı ben sırtımda taşıyorum.

Ne gözlerimde bir ışık var umudun adına,
Ne rüzgâr bir teselli fısıldıyor kulağıma.
Bir katre damlamıyor gökten avuçlarıma,
Firkatin çöllerinde yanıp tutuşuyorum.

Ne çileler doldurdum ellerimle heybeme,
Ben kendim ok çektim, aynadaki kendime.
Adım adım götüren beni cehenneme
Yolların, taşlarını ellerimle döşüyorum.

Söyleyemem, susar dilim, hep içimden ağlarım.
Bu ömür sürgününde, ne kadar da bizarım.
Af sahibinden bir gün, gelir diye fermanım,
Damarımda dolaşan, bir umutla yaşıyorum.

06.03.2018