Sürgün Şiiri - Nazım Nasuhbeyoğlu

kızıla bulanmış bu şehrin saçaklarında
uçsuz bucaksız ummanlardasın
kopup geldiğin yuvan
uçuşuyor zihninde
attığın her adımla
izleri silikleşiyor geçmişin
taşıyor seni hiçliğe

yoksun artık gülüm,
yoksun
toprağından kopmuş
sürgün yemiş gibisin
yapayalnız
kimsesiz
gariban
ve de acemi

sen artık
sadece çocuklarının anılarındasın
düşlerinin ardında
dolaşmaktan yorulmuş
dosta aç
sevgiye susuz
biraz maceracı
çokça karamsar olarak

soruyorsun gülüm
soruyorsun
ardında huzmeyle
kayan yıldızın onca iştiyakını

bakıyorsun gülüm,
bakıyorsun
gözlerinde ötelere özlem
dudaklarında tevekkül edasında bir kıvrılış
yazgına eyvallah eden
buruk bir tebessüm,

susuyorsun gülüm,
susuyorsun
hücresinin bir köşesinde
gözleri karanlıkta körleşmiş
çilesi sona ersin diye
alnı secdelerde morarmış
bir mücrim gibi
susuyorsun
dokunsan
günlerce konuşacaksın gibisin

yok be gülüm!
bu değildi ki özlemin bilirim
ama darağacına yürürken
ne anlamı var artık bu sorguların
son anda gelen
af müjdesinden başka…