Sürgün Şiiri - Mustafa Köklü

Kafayı kurtardık ışıldaksız, nispeten biraz önce
Önce içine girdik pilotlar âleminin, kırık tespihle
Hayattan emekli olduk düşler kerhanesinde
Aza-i makramem, zevk-ü harabem;
Göz okka içmek delisi kan kusuyor yıldızlar
Azıcık yuvarlasak Gelibolu’dan aşağı gençliğimizi
Bari kefensiz yatanların yanında bulabilsek kendimizi
Bu cihan-ı sulh, ya bizim içimizdeki?
İki yakası bir araya denkleşmez,
Kıtalar gibi uzak düğmelerimiz, iliklerimiz
Miracı titreten söylesene aramızdan hangisinin seccadesi?
Ne kadar bittik, harbiden şu akşam vakti
Biçtik hekimlerin titizliğiyle, kaçırdığımız yeşermekleri

Önce içine girdik âlemlerin, mendilimizde kan kokusu
Şükrünün mektebinde aynı masada durdurmuştuk
Darmadağın, o nem dolu, biçimsiz unutulmuşluğumuzu
Sahi halimiz, hakikaten duman be Şükrü
Kılcal tıkanıklık var kaderimizde, ketenperelerdeyiz
Hanimişte hanimiş, küçülüveren neşelerimiz?
Acı dolu bir sofra, üzerinde düşler mezesi
Yan kurulmuş hatıralar… Döşekten kucağa akrep nefesli;
Ezeldir alaturkayız nağmem, bu öyle basit değil gerçi
Alacalı bulacalı ağır gram iki laf arasında sallanır şuurumuz
Gerek vejküri meramından olsa şimdi biraz bisküvi
Yâr götürdü, alıp sürüdü ya, anamdan aldığım gençliğimizi
Bu ne biçim düzendir ya kardeşim, kalemle gelmez ki geri

Hayattan emekli olduk, delik deşik künyelerimiz
Ustura ağzında körü körüne marizledi fukaralığımızı;
Aklımda huşu için, arpacıklığı hayıflanan bir kelam var
Ulu kulem; ben karımı özledim karımı, birde örük, asma dalı saçını
Anam babam haliyle ofumdan tortu damlalar topladılar
Laleli bir hikâyeyi ayıkır velet, bilmem temkinli?
Şu anda, bir yerlerde, hâyâllerime ama yalpa yaptıkları sedaları
Çağırsalar; erişemez benim ayrılığıma, ağyarların sevdaları
O kadar gereksiz ki acı, o kadar olur
Şükrü, anason da yetersiz, kör buğular da geceleri
Sadece iyi olacak kadar iyilik, çok şeye yetecektir bir zaman için
Bitmemiş bir şiiriz, son dizelerimiz kefensiz
Yaşamak ile ölmek arasında sürünmekteyiz, kaybolan hayallerimiz

Sevda Dulu adlı kitabımdan alıntıdır