Sürgün Şiiri - Metin Çeçen

SÜRGÜN
- Bir köy kahvesinde-
Kalabalıktan uzak
Köşeye bir kenara
Çekildi
Eski ve kirlemiş kasketini çıkarıp
Dizine koydu
Bez mendiliyle anlının terini sildi
Yanına yaklaştım
Selam verip
Adını sordum
“Sürgün” dedi
Bir tuhaf oldum
Hele bir yaklaş
Bir çay söyleyeyim sana dedim.
Ürkek
yorgun
Gözlerime baktı
gülümsedim
Gözleri güldü
Güneşi arkasına alarak
Tahta sandalyeye yan oturup
Ayağını ayağının üstene koyup
Çıkardı yeleğinin cebinden gümüş tabakasını
Kırık tütünü
Nasır tutmuş parmakların arasında
Bir kadın gibi sevdi
Okşadı
sarıp sarmaladı
Bu sürgün de neyin nesi dedim?
Önce sustu
Geçiştirmek istercesine sorumu
Sigarasını yakmak için bir ateş aradı
Ceplerini karıştırdı
Ucuz bir çakmak çıkardı
Yeleğinin cebinden
Çaktı
Çakmak ateş almadı
Çaktı
Yanmadı
Güldü
“Kör olası” dedi

Yaktık sigarsını, çayı da geldi.

Anlat hele dedim ne sürgünü bu
Uzun hikaye yeğen, dedi…
Kısa anlat hele dedim
Gözlerini bir noktaya dikti
Sustu…
Konuştu…
Ben İzmir Aliağa’dan
Demirci Ali.
Bakma şu halime
Gençliğimde
Demiri döver
Suyunu çıkarır
Bileğini bükerdim
“Yaş yetmiş iş bitmiş” şimdi
Uzun yıllardır huzurevliyim dedi.
Serinyol’dayım
Sürgündeyim
Kimsen yok mu dayı dedim
Olmaz mı yeğen
“Allahım” var dedi.

Nasıl düştün buralara
Kim sürgün etti seni dedim
“Edenler etti” dedi

Yanlışı gördüm
susmadım
Doğruyu bildim
korkmadım
Sürgün oldum dedi.

Biraz ilgiye
-Tutunmak istercesine hayata-
Fersiz gözleri gülümsedi
Canlandı kendine geldi.
Kalkayım ben yeğen gelirim yine dedi
Anladım
sorgumdan hazlanmadı
Sıkılma, gel her zaman
“Hepimiz sürgünüz” dayı dedim

Arkasına bakmadan yürüdü
Tamam dercesine
Elini kaldırdı
Çayını içtim
Hakkını helal et dedi.

Sürgün gitti
Dönmedi
Ölüm haberi geldi.