Sürgün Şiiri - Ahmet Gürses

Sürgün sözcüğü ile çok küçükken tanıştım Yaramazdım, yaramasam da hiçbir işe Bilmezdim anlamlarını bazı sözcüklerin Neden kullanılır? Neden kızılır bazı şeylere... Kızdığında annem ’Sürgün’derdi. İlkin annemin dilinde sürgün oldum. Sonraları seksenlerin anaforunda sürgünler e tanık oldum. Ülkesinden kaçıp gidenlerin sürgününe... Dönemeyenlerin yıllarca vatanına Haymatlos oluşlarına Kızardım onlara çocuk aklımca Sürgünler derdim anamın diliyle. Sonra sürgün ülkelden başkentler başkentine sürüldüm. Tanıştım binbir anlamlı sihirli kelimelerle Bela nedir? Uğrayınca belalara Ervah ı ezelde kara sürülen yazımla Anladım sürgünlerin süreğinin birinin de bende sürdüğünü Sonrasında bir ceylanın gözlerinden kalbine sürüldüm Gözlerimi kapattıgımda degil de Açtıgımda görmeyi ne kadar isterdim Kendimi unutacak kadar sevdim, Kendimden geçecek kadar... Sen beni bırakıp gittiğinde sürgünde, Yani yüreğimin ortasına bıraktığın volkan patladığında Yolunu kaybetmiş derviş gibi düştüğümde hasretinle yollara, Yolunu kaybetmiş duygularımı savurur iken ruz i gar, Aklım çıktı da yerinden sen hiç çıkmadın aklımdan Elimdeydi oysa herşey Sen cansuyum iken, Gözlerin gözlerimde gülümser iken, Kokun tenimde misken, Bir volkanın dudaklarında iken dudaklarım içerdim dolu dolu aşkı
Şarap gül kokardı,yakut aşk
Ve şems kıskanırdı yüreğime yaktığın kandili
Heybemdeydi bütün dünya içinde sen...
Düş idim,dilinde
Dilinden düştüm
Dillere düştüm
Sürüldüm,sürmeli gözlerden Ellerin,
Ahh ellerin
Elimde olmayan herşey şimdi...