Sürgün Şiiri - İbrahim Dursun

Sürgünümün yirmi birinci yılındayım,
Gidiyorum sonunu görmeden hayatın,
Kimi zaman umutla bakıyorum,
Kimi zaman çaresiz ve yalnız,
Yarının mavi yüzünü görmek için,
Bekliyorum ve yaşıyorum karanlıkları,
Hatırlamaktan ibaret hatıralarımı
Nedametle anıyorum.
Bilmiyorum,
Belki de bilmek istemiyorum,
Senin için olan düşlerim
Kabuslara gark oluyor,
Eziliyorum karanlığında hayatın,
Nasıl geçtiğini bilmeden
Yine de umutla sarılmak istiyorum hayata,
Görmek için belki de maviyi
Katlanıyorum sana ve sevdana,
Yine dönüp bakıyorum ama nafile,
Yine boş yine palavra bu hayat,
Ve nihayet anlıyorum yine gerçeği.
Sürgünümün yirmi birinci yılında
Anlıyorum ki en güzel ve son şarkıyı
Ancak ölüm söyler...