Sürgün Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

O sonsuz gerçek mekandan,
Zevk ve heves peşinden koşulduğu,
Üç günlük yeryüzüne indiriliş,
İşte bütün hayat bu beş harfte gizli sanki,
Sürgün...

Sürgünüm yeryüzünde,
Sürgünüm eşim dostum içinde,
Sürgünde de sürgünüm,
Uçsuz bucaksız sanılan yeryüzünde de...

İdrakine yeni varmaktayım bu sürgünün,
Yaratana isyandan dolayı sürgün,
Ya Rab! Sen ne merhametlisin,
Dileseydin en büyük sürgüne de gönderirdin,
Ateşi taşlar ve insanlar olan,
Bazıları için ebedi o büyük ve en acı sürgüne,
Ve Hala şükretmiyoruz verdiğin bütün nimetlere,
Hele ki bizleri Müslümanlardan olarak yarattığın o büyük nimete,
Meğer ne kadar da layıkmışız bizler her çeşit sürgüne,
Ne kadar da gafilmişiz hayret,
Bu yaştan sonra idrakine vardı bu beyin,
Anlıyorum şimdi hayatı ve amacı,
Görevi sadece Allah’a ibadet olan insan,
Bile bile yaratana karşı isyanda her an,
Ve sürgünde büyük imtihan,
Ya Rab, sen bizlere acı, yardım et,
Bilirim kimseye etmezsin zulüm,
Ama bizim günahlarımız o kadar çok ki,
Gazabı çağırıyor bütün şiddetiyle üstümüze,
Her yerde, her an geliyor ve gelmekte üzerimize,
İşte sürgündeyim hem de sürgünde bile...

Sürgün, kendi inançlarımın peşinde sürgün,
Sürgünde Hâkkı buluş, Hâkka sarılış,
Sürgünde Hâkka yakarış,
Sürgünde Hâkka iltica,
Ve sürgünde hak dava,
Şaşarım neden korkar bu insanlar ölümden,
Ama sevmeye başladım ben,
Sanki bir sevgili gibi,
Özlemeye başladım bin beş yüz yıllık dost gibi,
Ya Rab, sen bana yardımcı ol,
Sürgündeki bu büyük imtihanda,
Sana sığınıyorum vücudumun bütün zerresiyle,
Ya Rab, bitsin artık bu sürgün,
Seninde yardımın ve izninle,
Dönelim geldiğimiz yere...

04 – 05 – 1996