Sürgün Şiiri - Yavuz Çalta

Sensizliğin en mahrem yerine tünemiş esaret,
Göçüp gittin ya; senle gitti bendeki hürriyet.

Muammadır bende hergün; gün doğumunda ölmekteyim
Narından çıkmış bir ben varki bende; benden de yetim.

Kucaklamış tasayı yığın yığın ihtiyar dünya,
Gönüllerde kar,kış,fırtına birde bahar gelse ya.

Örselenmiş bu can, soluk almaya yok liyakatim,
Ruh çıktı çıkacak şu kafesten, kalmadı takatim.

Güzeldir sarı saçlı menekşem, kokusu zencefil
Nazar etme öyle gül biraz,gül dudaklı karanfil.

Yokluğun sır oldu şimdi, iliklerimde soluklar,
O hayalinki senelerdir, ümitlerimi yoklar.

Dikenli güllerle hudutlar çizdim ıssız gönlümde,
Gez gezebildiğin kadar, hudutsuz gönül bahçemde.

Hani son duruşmasıydı bu ayrılığın,öfkenin,
Kaşır durur o yarayı ayrılık, askıda yemin.

Gam eser bıraktığın yerde yokluğun kambur bende,
Omuz omza vermiş gam keder ipe çekilir sende.

Aşksa meramın; düşer boynun yana derdin ilk safta,
Kanım çekilir,üşür sesim; damarlar ise yasta.

Gururum ayaklarının altında öldü, onu gaslet,
Büker belimi günden güne,darağacım bu hasret.

Hergün şahmerdanlar dövüp durdu sanki sol yanımı,
Sordum yine silkelenmiş sevdaların son kaybını.

Tamda bulmuşken seni, yarım kalan mısralarımda,
Kayıp bir sevginin, yitik genci var avuçlarında.

Sürgündeyim tam iki aydır, atmış gün bende bir ay,
Kaç yeri yamadır şimdi bu yüreğin,girde sen say.

Nasılda dokumuş beyazı saçlarına tel tel seneler,
Ve güzelliğine rest çekmiş alnındaki çizgiler.

Meğer gözümde büyüyen dev cüce imiş,
Uykularımı bölen; masallarımdaki periymiş.

Bir gem vurdum ki dizginsiz aşka öylesine dargın,
Koşar alabildiğine ürkek ve öyle tedirgin.

Seninle kaybettiğim ahlara kaç bedel ödedim,
Kilit vurup eyvahlara pişmanlığı sürgüledim.

Mülteci oldu bu garip eziyyetin gölgesinde,
Sen uç gayrı gönül kuşum azadlığın zirvesinde.

Dayan yüreğim kavga kuruldu bilki yine bozgun,
Vakit sevinmek vaktidir inleyen ızdırap yorgun.

Takvim yapraklarında bıraktım seni beklemeyi,
Hıçkırıklarımı susturup, unuttum off çekmeyi.

Evet inci dişlim, son suikasti bu gülüşlerinin,
Ya birgün toprağa olursa, seninde son gidişin.