Sürgün Şiiri - Ahmet Keleş

Sürgün özdeşleşti benimle.
Sürgün yalnız benim görevimde,
Gönlüm memleket gibi derin.
Moralimi bozduğunu sanmayın sakın.
Asıl siz ruhsuzlara bakın.
Elinden alınırken hakları,
Sesini çıkarmaz huyları.
Padişahım çok yaşa,
Bize bir fil yetmez, iki yolla.
Şakşakçıdır çokları.
Ayağına basılırsa, seyret feryat, figanı.
Gördüğünü kördürler, zaten çoğu da sağır.
Allah için de olsa yoktur dilleri.
Muhakkik zaten birinin emir eri.
Sustururlar bilenleri.
Ne yapsın garip öyle almış emiri.
Çağırırlar herkesi, yazarlar bir nebzesini.
Utanmadan söylerler,
“Sizler olmasanız bu pislikler düzelmez”.
Pislikleri düzeltmek değil dertleri,
Devran dönerse bilmesinler bizleri.
Bir de derler, o geçimsiz biriydi.
Uysallık haksızlığa susmaksa,
Uysallığa kabul etmem, geçimsizin biriyim.
Benim için fark etmez,
Her yeri vatan bildim.
Başa öne eğmektense,
Ben sürgüne giderim.
Zalimlerden aman dilemem.
Kırılırım eğilmem.
Amma fırsatını kollarım,
Er geç hesabını sorarım.
Sürülürüm, sürünmem.