Sürgün Şiiri - Cafer Yılmaz

sen mi sürgündesin, yoksa ben mi..? anlamadım ki...
bize sormadan
birimizi bahçenin bir köşesine
diğerimizi diğer köşeye dikmiş bir el.
kokular misafir eder birbirini her sabah.
tenimiz sanki yedi kat yabancı el...

dibimizi basmış yaban otları, arsız, suratsız.
yanı başımda çitlembik dalları.
hani rüzgar esipte eğmese başımı
seni görebilmek imkansız.
bazen şeytan diyor, kopsa bir fırtına aniden,
ayaklarına serse beni, söküp kökümden.

senmisin gurbette olan, yoksa yanın sılamı?
gün doğduğunda taptaze kokuların yayılır.
duvarın ötesinde hayran onlarca göz
senin çiğ düşmüş goncalarına uzanır.
bir ben uzatamadım ellerimi sana
goncadan vazgeçtim, dikenin batsın yeter.
hasretinde ki acı, onun vereceğinden daha beter...

tesadüfler buluşturmuş bizi aynı bahçede
ve aynı tesadüfler ayırmış şimdi de.
gurbeti, duvarın ötesi sandım yıllarca hep.
oysaki en acısı; yüreğinde yatanmış...
şu söğüt mesela, onunkisi karşı kaldırımda
yanındaki çınar...kim bilir hangi ormanda...
benim hasretim her gün karşımda olsa da
daha fazla yanarım sürgün yemiş sevda da...

12/02/2006