Sürgün Şiiri - Ünal Akbulut

Sürgün

Ne uğursuz zamandı; toplayıp tüm laneti
Taç eyledi vahşeti Kabil saltanatına
Tarihe kim bıraktı böyle ağır zilleti
Yazık, ıstırap düştü insanlığın bahtına
Emperyal heveslerle donatıp orduları
Kafdağı eteğine sökün edince zulüm
Yaşlı, çocuk demezdi kör kılıç azgınları
Ocaklar söndü; bir bir düğün sayıldı ölüm
Öyle meşum bir ateş, dağlarda eridi kar
Nefessiz kaldı köyüm dal öksüz, ağaç yetim
İskele mahşer; sanki çöktü alıcı kuşlar
Bu bir avuç toprağa sığar mı memleketim
..
Neden ufkunu“kara” bulutlar sardı deniz
Dalgalarda siyaha kader diyenlerdeniz.
..
Güneş sakla yüzünü yüce dağlar ardına
Bu hazin elvedaya bırak alem ağlasın
Mezalim erse dahi zamanda muradına
Gün gelir tarih sorar hesabını bu yasın
Sahilde bunca gemi tufan bu sürgün değil
Can yanmaz ölüm olsa güverte insan seli
Vatana bu son bakış eğil ey başım eğil
Dağlar ki öyle mahzun evlatları gideli
Kervan suya emanet gecenin sabahı ne
Rüzgar dargın yelkene, dönüşü zor seferin
Ağıtlar suya erdi; bebeğin günahı ne
Boş kundağa ninniler söylerdi annelerim
..
Neden adına“kara” dediler koca deniz
Dalgalarda siyahı kader bilenlerdeniz..
...
Çok mu uzak İstanbul yıl oldu gün denizde
Gece ki perdesinde saklar huzursuzluğu
İsli peynir kırığı tükenir elimizde
Yok anlamaz yavrular ne bilsin sususzluğu
İnsafa gelip gökler mehtap suya dokundu
Mecalsiz muhacirler sığındı her sahile
Tedirgin bir kaç öncü dört bir yana bakındı
Sonra ilk ateş yanıp sayıldı tüm kafile
Dediler ki; o eksik, tekneden inmemişti
Ahtarpası omzunda heybetli bir ihtiyar
Yola çıkalı beri hep ağıt söylemişti
Senden ayrılan ölü,sende ölen bahtiyar
..
Anladık neden kara dediler sana deniz
Dalgalarda siyaha kurban verenlerdeniz..