Sürgün Şiiri - İsmail Şahin

Zamansız yağmurların,
kokusuydu saçların toprakta.
Belki bu yüzden sevdim seni,
birçok yağmurlar.
Ama ne vakit yağmur doldursam kalbime,
gözlerin dururdu önüme:
Annem de ' cıss! ' derdi,
gözlerin annemdi.

Zamansız yağmurların,
kokusuydu saçların toprakta.
Sonra sen toprak oldun,
toprak da sen.
Belki bu yüzden ölmeyi çok istedim:
Daha fazla sen olmak için,
senin gibi bir toprak...
Tüm insanları seven;
onlara mısırlar, buğdaylar veren...
Haksızlık etmek istemem,
beni de sevdin;
ama her insan kadar!
Belki bu yüzden küstüm toprağa,
küstüm de;
denizlere attım kendimi.

Zamansız yağmurların,
kokusuydu saçların toprakta.
Gül, karanfil, sümbül gibi;
isimler uydurdu insanlar bu kokuya,
kıskandım adını; söylemedim.
Ama anlattım,
hep anlattım.

Doğrudur!
Yalanlar söyledim sana;
ama hiç yalancı olmadım.
Sadece görmek istediğin insandım;
çünkü ne vakit 'ben' olmaya kalksam,
yol verirdin gönlüme.
Ben sana duymak istediğini söyledim.
Mutlu kal diye;
ben hiç ' ben' olmadım.
Ve unutsam mutlu olacaktın,
unuttuğum da yalandır.

Zamansız yağmurların,
kokusuydu saçların toprakta.
Belki bu yüzden,
' Taşın Şehri' ni kale edindim.
Cahilim!
Sen kalenin kendisisin,
' Git! ' dedin.
Ama ben sende
senden çok sevdim o şehri.
ama ne çare;
sana bıraktım sevdiğim Mardin' i.