Süreyya Şiiri - Mehmet Taş

SÜREYYA

Ah Süreyya
Bilesin ki yüreğimde kanayan bir yara var
Merhem olup ışığın hep oraya düşerdi
Tan yeri ağarırken yeniden hayat bulup
Grup vakti yeniden hüzünleri seçerdi

Ah Süreyya
Saçlarında dört mevsim hep bir rüzgâr gezinir
Güllerin mis kokusu belli ki hep ondandır
Ondandır bülbüllerin sana kıyam duruşu
Bebeklerin gülüşü belli ki hep ondandır

Ah Süreyya
Ay kaybolur bir anda yıldızlar sönükleşir
Güneşe en evvelde sen merhaba diyensin
Yaşamakla kardeşsin, umutla arkadaşsın
Karanlıklara inat aydınlığı seçensin

Ah Süreyya
Sende hayat buldum ben sende tanıdım beni
Sen ki gözyaşlarımda akıttığım çilesin
Işığını eksiltme bu zavallı düşkünden
Hep seni beklesin de hasretinle erisin

Ah Süreyya
Gönül, fermanını dinlemez şahın
Işıt yollarımı düze çıkayım
Öyle muhtacım ki anlatmak çok zor
Sen anla, sen anla yok ki günahım

Süreyya
Ah Süreyya
Bir damla şavkına muhtacım şimdi
Temizle geçmişin günahlarından
Ben sana tabiiyim emrine girdim
Çevirme ne olur beni kapından

Aşkın pençesine düştüğüm gündü
Gönlüme cemrenin düştüğü gündü
Mecnunun leyladan geçtiği gündü
Ben de anlamadım nasıl bir gündü
Işığın gözümü kamaştırdı da
Ben sende bulundum ben sende yittim
Senin varlığında kaybolup gittim
En son sözüm budur
Budur Süreyya…