Süreyya Gökçe Şiirleri - Şair Süreyya Gökçe

Senenin ilk karını gören çocuk heyecanıyla;
Bitiriyorum artık, eridiğini gören çocuğun hüznüne benzeyen bu aşkı.
Ne benim dermanım, ne de senin sözlerin kaldı sevdalım.

Seni hiza aldık.
Lütfettiğin hayatı;
Yaşayacağız sandık
Geleceğe;
İçinde ukte kalmış çocuklar bıraktın.
Ne iyi ki, bu onları şiire daha da bağladı.

Gözlerinden akar o ince ırmak
Adını bilmediğim, büyülendiğim o gözlerinden.
Hasret ettim dokunamadım konuşamadım; yalnızca bakakaldım.
Kimse anlamadı; yalnızlık içime sinene kadar.

Ah ***'m ah! Anlamıyorsun
Ruhen bütün olduğumuzu;
İki farklı kişiye ait olmadığımızı anlamıyorsun.
Bilmiyorsun kamelyalı kadınım olduğunu.

Korkup kaçtın korkak sevdamdan.
Memleketin karanlık sularına sersefil bıraktın.
Masum bir zanaatkar çırağıydım oysaki;
Sözlerinde bile sevdanın gölgesini aradım.
Bir yelken gibi savruldum, rüzgarına bırakıldım.
Sersefil bırakmadan, gövdeni karanlığa gömdüm.

O büyük gözlerinin içinde kayboldum.
Kiminin sevdiği kiminin sevmediği; benim bayıldığım o gözlere.
Çelimsiz olarak nitelendirdiğin o vücudun;
Beni rüyalara soktu.
Ben seni sevdim, belki de sadece ben.

Göğsümde var olan durgunluğu değiştiren kadına;
Aşık olmaktan ne çare gelir?
Kokusunu dahi alamadığın o kadına;
Bir ömür boyunca hasret kalır mı insan?

Korkak olan ben mi, Beni tanımayan sen mi?
Hangimiz bu büyük aşka engeliz?
Dağlar aşmak mümkün değil artık.
Kendi köşemde saklı kaldım,
Korkaklığıma mahkum

Artvin'in kara göllerindeydim.
Sarı montu giyerken.
Nisa diyordu giy şunu artık.
Ben sarı monta yanarken.

Dönüp dolaşır buraya gelirim.
Farklı olma çabası derler.
Gönül koyduğumu bilmezler.
Aşkımı, yalnızlığımı; yorgunluğumu.
Bütün duygularımı burasıyla paylaşırım; sayın şiir günlüğüme.
Benim en kıymetlim sayın şiir günlüğüm.