Süreyya Bahsi Şiiri - Almira Almira

Sandıklar dolusu uykuyu, kaldırdım gittiğinden beri.
Tahta sandallar satın alıp, yükledim umudumla.
Süsledim sonra bir gelinlik kız gibi,
Dualarla saldım yavaşça gökyüzüne.
Yıldız tarlasına gömülecekler sevdamla birlikte...

Çığrından çıkmış gönül kafesim,
Duvarlarından küf ve pas süzülür.
Dokunmaya kimin hevesi olurdu ki?
Bu sevda biraz eksik, biraz huzursuz, birazda feri sönük...
Çoktan yola düşmüş ve telaşlı.
Omuzlarından hüzün silkeleye silkeleye dönmek üzere köşeyi...

Söyledim ya çığrı kalmamış bu işin,
Kanaviçeler çürümüş ve ruhsuz,
İklimsiz kelimeler ve sevda çoktan yola düşmüş,
Seyrine doyulmayan yüzün artık isyankar şarkılar besteleyen,
Notalar mezarlığına dönmüş...

Son kalan vahanın ölümü elinden,
Sen misin bir damlayı çok gören?
Dökülseydi keşke bir kaç ahh dilinden,
Yasım tutuluyor derdim, yüreğimden...

Tutulmuş Ay, Süreyya kayıp!
Kıpkızıl yer, Gök karanlık!
Gözler kurak, akıllar kaçık!
Bulunsun Semada Süreyya artık!

Müstesna bir duruşla uğurladım seni, varlığımdan.
Ruhumun mağduriyetini gidermek bana kaldı.
Ne kutlu bir zaferim oldu ne de yenilgim ,
Alev alev yanıp söndüm işin aslı!

Çığrından çıkmış ellerim, parmaklarımdan hüzün ve feryatlar süzülür...
Tutmaya kimin cesareti olurdu ki?
Bu sevda firakınla mühürlü, biraz viran, birazda perişan...
Çoktan yola düşmüş ve telaşlı...
Omuzlarından hicran süpüre süpüre dönmek üzere köşeyi...

Söyledim ya çığrı kalmamış bu işin!
Nakışların rengi sararmış, dermansız!
Fermanı okunmuş, efsunlanmış ve sevda sırlarla gizlerle yola düşmüş...
Çehrene muhtaç Süreyya, artık
körlük dehlizinde uyuyan bir nağmeye dönüşmüş...

Son dalımın kırılışı senin elinden,
Sen misin dudağından bir damla şifayı çok gören?
Dökülseydi zehirde olsa bir kaç kelam dilinden,
Düşsün üzerime kahrın derdim, göklerinden!

Tutuşmuş Gök, Süreyya kayıp!
Kabuslar istila etmiş rüyaları, uykular uyanık!
Kulaklar sağır, diller tutuk!
Bulunsun mahzende Süreyya artık!

Almira!