Süreyya Şiiri - Özge Özgen 2

Ne zamandır derimi içime hapseden nefesim
Kirpik uçlarımda yağmuru
denkleştirirken

Omzuma illmek attığım karşılıksız
sevgiler
İğne gibi batıyor kalbime

Yalnızlığın tek düze olduğu yaşanmışlıklar
Genç yaşta gebe kalan
gül fidelerini
Çürükleriyle ayırt edemiyor Süreyya

Genzimi yaban otlaryla yakıyorlar
hep bir ağızdan

Üzerine çıplak ayakla bastığım bir acı
ve ana rahme düşen
haylaz sancılar yüklüyorlar omzuma

Herkesin gökyüzü dediği derinlikte
Sel sularına kapılan körpe
Kayıplar veriyorum

Gökte kanatsız kuşlar var Süreyya
Ve serçeleri emanet edeceğim
hiç kimse yok
buralarda

Hayatın sinsice kıvrılan kıskançlıklarını
görmezden gelirken
Yalın bir ağrıyla
Taşlar yerine otursun diye bekliyorum

Gün doğumlarını, günebakanlara
konu eden
bir akşam daha
ucuza gidiyor avuçlarımda

Tavandaki örümcek ağlarını
Ve kuğuları ölmeden
bir gün öncesinde de görmeni isterdim

Buralarda yüzler çok tenha Süreyya