Süreyya Şiiri - Almira Almira

Bana Süreyya dendi, yedincisiymişim meğer...

Durması gereken bir dünya yok mu ?
Parlamayı bırakması gereken bir ay ?
Sönmesi gereken bir gök !
Süreyya ölmüş neyi beklerler ki ...

Süreyya görülmeyen bir rüyaymış, uyanılmış ...
Süreyya yazgısı karaymış, üstü çizilmiş...
Süreyya yazılmış şiir olmuş, miadı dolmuş ...
Süreyya kaymış niye feryat etmezler ki...

Durması gereken bir ırmak yok mu ?
Kayması gereken bir toprak ?
Erimesi gereken buzullar !
Süreyya düşmüş niye tutmazlar ki ?

Yan, sen yan Süreyya! Kendine yan !
Sen ne eşsin , ne inanç !
Sen bir hayalsin,
Tükenene kadar yan Süreyya!

Çalmasın küssün ud, mızrap kararsız...
Söylenmesin musiki, ses arsız ....
Saman aleviydin, söndün zamansız ...
Yarılsın sema şerha şerha, sen dökül Süreyya!

Durması gereken bir zaman yok mu ?
Ayması gereken bir gece ?
Bitmesi gereken bir yol ?
Süreyya ölmüş neyi beklerler ki ?

Süreyya bir bulutmuş, yağmış!
Süreyya bir limanmış, ıssız!
Süreyya bir yangınmış, sönmüş!
Süreyya bir çiçekmiş, kopmuş!

Durması gereken bir koşuşturmaca yok mu?
Bitmesi gereken bir nefes?
Son bulması gereken bir acı kahkaha?
Tükenmesi gereken, sırıtan bir gözyaşı?
Süreyya kayıpmış, niye bulmazlar ki?

Sen ne adı gibiydin ne de bildiği gibi...
Sen ne bir parça nefestin ne de yaşatan...
Sen ne bir bahardın en sonuncusu olan...
Parçala göğsünü, göğsünden belki çıkar bu acıtan...
Hükmü giydin, hasret öleceksin Süreyya!