Süreyya Şiiri - Mehmet Yıldız 6

Aysamış gecelerin sancısı bağrımda.
Ben bu şehre küsüm Süreyya.
Sokaklarında çirkefin saltanatı var.
Göklerinde sana yer yok.
Sevdasına bilendiğimiz kent bu değil.
İbrahim”den kalma bir ateş
İçimi yaktı Süreyya.
Bu buzul çağda seni içime çağırıyorum.
Seni müebbet bir aşka…
İçimin çöllerine…
Sen ki yitik sevdam.
Bazen Şuayb şehrindesin bazen Harran”da.
Balıklıgöl”de bir akşamüstü ansızın.
Ya da kapalı çarşıda Pazar akşamlarında.
Sen… Hep sen…
Yolumun öncesi ve ötesi sen.
Nedim”in vasfettiği dilber sen.
Bir Yusuftutan ötmeye görsün her ötüşte sen.
Sen her yerdesin Süreyya ama
Neden soluğumun tenhasında benden ıraktasın.
Ve bu şehir neden kendinden kaçıyor.
Sokaklar buzul çağına neden mahkûm.
Ve ben Süreyya şarkın çocuğu,
Neden şarkın yüzünde bir şark çıbanı gibiyim.
Gidesim gelmiyor Süreyya.
Atalarım bana emanet etti bu şehri.
Onlara layık olamadım.
Gidesim gelmiyor Süreyya.
Ben Osmanlı edasıyla bir gece.
Endülüs’e uzanmayı tahayyül ederken
Burçlarıma ağır toplar yüklendi.
Kalemde surlar yıkıldı.
Kalem yazmaz oldu Süreyya.
Kuğulara öykündüm bir gece.
Dilimde son şarkı
Ve külümü şehrin küllerine savuracaktım.
Belki böyle ödeyecektim diyetimi.
Yarım kalmış şarkıya temmet çekecektim.
Ve şehir küllerimde dirilecekti.
Heyhat ki Süreyya ,
O gün bu gündür ateşlerdeyim.
Sokaklarda diz boyu yalan, öfke ve kan.
Ocaklar söndürmede Fırat’tan akan.
Ben bu şehre küsüm Süreyya.
Utanır oldum göğe bakmaktan.
Yıldızları seyrederken kızarıyor yüzüm.
Sen eski zaman yıldızı Süreyya.
Seni içimin çöllerine çağırıyorum.
Bahira bir daha gözyaşı dökmeyecek.
Kutlu adam bir daha Hıra”ya çıkmayacak.
Taptuk kimseden odun istemeyecek.
Bir garip Yunus öldü Süreyya, öldü.
Kala kaldım böyle bir başıma.
Gidesim gelmiyor.
Ne tufanlar koptu içerimde bir bilsen.
Ne çok ıstırap çektim acılar dehlizinde.
Kala kaldım böyle bir garip.
Ay ışığını gizledi bir gece.
Sen doğmadın geceme.
Bu kahredici sessizlik neden.
Aşkın adı neden ayrılık.
Ve sen Süreyya neden bana küstün.
10.06.2001