SURETTEN SİRETE...
Sirete eren susar,
Uyanıktır
Görmeyi bilen göz
Ve dil lâl...
Kum kadar çok
Tin kadar yaşlı
Omuzda saba meleği
Salt bakış yetmez ve bilmez kör benlik
Derin iç çekişi...
Ne yana dönsem kor gülüşlü mıknatıs
Siretin bakışı, gönül yakışı
Haykırışı içten,
Kendinden kendine
Tamamlanış…
Hay’dan gelip Huya gidiş
Göz değişi gerçeğe,
Susup susup delileniş...
Kim anlar ki özden öte?
Bilenler de kandırmaz yüreği
Avutur yalnız…
Ki zaten
Anlaşılmak değildir
Hevâdan geçenin hevesi
Maşuka vuslat tek meyli!
İnmek ta derine
Çıkmak zirveye
Bir olmak ve yırtmak perdeyi…
Pervane gibi döne döne erir ten
İnleyiş diner
Mekân yiter
Yana yakıla koşar
Ve aşar zamamnın giz dilimini
Varır merkeze!
Tasa biter
Yangı diner
Hiçliktir meâli...
2.7.2007, Öznur KARAYUMAK
"GÜNLERDEN VUSLAT" Şiir kitabı ve sesli Şiir albümünden
Öznur KarayumakKayıt Tarihi : 4.7.2007 03:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)