Suratım kızarmıyor değil oktay avcı

Karıncaları çiğniyorum
Öldürdükçe öldürüyorum
Onlar yeniden diriliyor
Ayağımın altında
bir yol boyu karınca ezikliği
Biri ayağımı kaldırmaya uğraşıyor
Kaldırabiliyor mu
Biri ayağımın boşluğunda sevinçli
Biri başparmağımı sürüklüyor
Sonra ayağım kayıyor
Çocukluğumun üstüne düşüyorum
Çocukluğum eziliyor
Üzülüyorum
Kızgınlığım geçiyor
Üzülecek başka şeyler buluyorum
Yine kızgınlığım artıyor
Ama kimsenin suratına vuramıyorum
vurmuyorum arsızlığını
herkes sevmeyi bu sanıyor
Utanıyorum
Utancımdan un ufak oluyorum
Suratım kızarmıyor değil
Kıpkırmızı olmuyorum
Başkaları bilmiyor
Başkalarına söylemiyorum
aslında sevmek bu değil
ben sevmenin ne olduğunu bilmiyorum