Surat Asmak Hakkımız Şiiri - Mehmed Arif

ölümün kollarında dansetmekti beni yoran,
kolluyorduk birbirimizi her an,
bir boşluğu gözetmekteyiz koşulsuz,
gergin bedenimse huzursuz mu huzursuz,
ruhsuz, fahişe sokaklarında yitirdim cesaretimi bu şehrin
falezler gibi dövünürken zincirleriyle yoksulluğun,
içimi titreten geceyle alay etmekti işim,
bilmediklerinizi öğrendim bu yaşımda dostum,
aç karnına da uyurmuş insan meğer,
açlığına galip gelirse uykusu eğer,
gözyaşı içine de akarmış,
kalmayınca tek bir damlası hüznünün,
ağlamaktan sonra katıla katıla gülmenin değerini,
bu sokakta öğrendim dostum,
hisseli açlar sokağında bugün,
kudretnarı’nı ağuya katık eyledik,
surat astık gün boyu ne fayda,
bir Niyazi gitti bugün, bir de Rüstem tayfa,
-15’i kaldırmadı Philipp Morris kartonlarından yorganları,
bir bankamatik’tekiler şanslıydı o gece,
bir de pastane fırınlarının bacalarına ilişenler,
süt beyaz çarşaflarını özledim anamın en çok,
ve naftalinli yorganlarını,
yün döşeğin sarıp sarmalaması,
eski bir dostun kulağımda yankılanan sözleri gibi uzak,
çok katlı modern plazalarınızda,
fresh air ortamlarınızda işiniz gün boyu,
hakkımızı midenize indirme çabalarıdır,
kurtarmıyor bizi yoksulluğumuzdan bu debelenmeleriniz,
surat asmak yüzdeyüz bizim hakkımız.
oyuncaklarım olmadı benim hiç,
dudak bükemedim, bilmem kaçıncı arabama,
bir öğretmen tanımadım başımı okşayacak,
senin bana sunduğunken, önümde bulduğum,
bir itiraz yükseldi yüreğimde,
bir haykırış, bir isyan,
adalet, hürriyet, ekmek ve su
bir de çocukluğum
yok başka bir dileğim