Sura giderken; İsrafil

İnsan dolu, insanoğlu her yerde
Kitaplısı, kitapsızı, putperest
Karun ve Firavun, Nemrut’u nerde?
Ecel kollarında olmuşlar derdest

Hepimiz Âdem’in çocuklarıyız
Her birimiz rengi, dili bambaşka
Kimimiz tam, kimimizse yarıyız
Cümlesinin derdi, tasası başka

İnsan, eksik olmaz iştah, arzusu
Kimi saray tartar, aldırmaz köşke
Kimi aş bulamaz, meler kuzusu
Birçoğumuz hayal kurarız, keşke

Ahenk bozuk, mihenk aklın yitirmiş
Film kopmuş, hayat boşa sarıyor
Oburumsu, dağarcığın bitirmiş
Yırtıkları, yamalayıp sırıyor

Vefa nerde? Merhamettir aranan
Evren döner bir belalı biçimde
Sarhoş olmuş, boyun eğer yaranan
Kimsesizler yurt kurarken içimde

Adam lazım, âdemi çekemez fil
Benliğimi topluyorum, gitmeye
Vakti geldi, sura giden; İsrafil
Çarkı bozuk bu dünyayı itmeye.