Süpürme Sakın Şiiri - Bekir Dalkıç

Bir püsküllü musiki gibi serildi akşamın üstüne şehrin fırfırlı, loş ışıklı suretleri.
Yüreğimin asfaltına mucurlar dökmüştü belediye, gördüm ki değdiği yerlerden yekpare, sökülmüş boyalarım.
Kaçırdım kendimi yan yollarından son sürat, geçerken silindi o yolların şeritleri.
Kim bilir kaç engeli aştım çarpa çarpa,  yıkılmıştır bütün telefon direkleri.
Mor üzüm bağıydı gövdem, asla uslanmadım desem inanır mısın yediğim dayaklardan?
Vanası hiç takılmadı ki bu hayratın, hep açıktı musluğum, susadıysan haydi iç.

Göz bebeklerimin bağcıkları çözülmüş yine benim, görünce sizin gibi bir güzeli, fırladı bakışlarım yerlerinden, tutamadım.
Kalp bu, yanlışlıkla çarptıysa eğer affedin lütfen.

"Yüreğini ilikle" dedi annem, "yâhu elalem ne der sonra?"
Eğilmiş yerlere bakıyordu kolumu çekiştirirken,
güldüm.
"Irzımı düşürmüşüm yerlere anne süpürme sakın."