Şüphem Var Şiiri - Nuri Çinüçen

Zaman, ahir zaman deyip çekilme sakın aradan
Ne yazmışsa kadere, amenna Yaradan
Aldatan olmaktansa, ben olayım aldanan
Ele anlatsam halimi, anlar mı diye şüphem var!

Maskelenmiş suretler, kaparken hep ufkumu
Dosta duyduğum hasret, giderir mi kuşkumu
Söyleyin bu garip dünya, gerçek mi yoksa uyku mu?
Dosta uzatsam elimi, tutar mı diye şüphem var!

Gün kararırken, karardı içimde umutlar
Yârin elinden yüreğim, son bir umudu arar
Sızlayan kalbim ise, bir çırpıda verdi karar
Yâr’a dinletsem kalbimi, inler mi diye şüphem var!

Bir ağırlık omzumda, yürümeye hiç mecal yok
Bir adım ötesi meçhul,bir gerisi ise artık yok
Bir yüküm var ki sorma! Koca dağlar bile korkar
Cibâle yüklesem yükümü, tartar mı diye şüphem var!

Sır tutacak bir yiğit, şimdi mum ile ararım
Sır yok artık mezarda, nasıl hayra yorarım
Boş boğazlığa bir nam; derler “Yerin kulağı var”
Yere söylesem sırrımı, tutar mı diye şüphem var!

Eyvah! Emanet emin değil, güvenilen ellerde
Zalim ve cahilce yüklenilen bellerde
Güvenilen dağlara kar olsa keşke yağan kar
Dağa versem emaneti, emin mi diye şüphem var!

Hayâ kayıp, ar garip, ahlak gider izmihlale
Bir dur diyen yok mudur, şu durdurulmaz ahvale
Sabır taşı da tükenir, ha bugün ha yarın çatlar
Taşa vursam sabrımı, çatlar mı diye şüphem var!

Herkes kendi halinde ve herhalde ayrı âlem
Her âlemin içinde, ayrı sızlıyor yârem
Bilemem şu bomboş âlem, kime kâr kime zarar
Boşa haykırsam sesimi, yankır mı diye şüphem var!

Nice yüz çevrildi yüzüme, gördünüz işte nice
Şüphe eder oldum artık, kendimden bile şüphe
Yıkıldı his dünyam, dağıldı bütün kanunlar
Aynaya baksam kendimi, göremem diye şüphem var!

İçimde bir karanlık, sanki topraktan beter
Kara toprak altında, sanki insanlık yatar
Değil bu dünya bana, sanki ahret de dar
Tabuta koysan beni, sığar mı diye şüphem var!

Ne hazin haldir bu böyle, ne enindâr keyfiyât
Mana ayaklar altında; ne kıymetli maddiyat
Bilmiyorum bu buhranda kim eder beni istiâb
Turâba gömsen beni, yutar mı diye şüphem var!

Hatalıyım en baştan beri, bir Sen kaldın sığınmadık
Rahmetin değdi muhtaçlara, bir ben kaldım değinmedik
Açtın cümle kapıları, bir ben kaldım açılmadık
El açıp yalvarsam gönülden, duyar mı diye
Şüphem yok, şüphem yok, şüphem yok! …

(Kocaeli)