Sunuş Şiiri - Meral Meri

aşıkları izlerim,
onlar bir başka yaşarlar evreni,
daha cazip,daha hoşnutlu,
her şeye vacip bir hal takınarak yaşarlar,
süresiz yaşarlar ki,
zamanın onlar için kıymeti tartışılmaz,
onlar ki,pembe dünyanın,
altın sarısı ışıklarından huzmesidirler,
karanlıklardan çıkıp,
toz pembe açılır güne;
Pencerem tahayyül ile doludur odamın pembe renkleri,
Tabii Begonyalar bu şehri mi sarmasaydı eğer,
havada ağır bir iğreti bir sessizlik olurdu!
yenilmiş bir sancı dalgasıyla yoğurulur gibi
hissederdim o vakit,
esen yelin fırtınasını alırdım koynuma,
başımda rüzgarın ışık huzmesi dağılırdı,
yeşil,saf, temiz bahar kokan çimenlerine,
yeterince bakabilirsem şayet,
esen yelin fısıltısını duyumsayabilecektim,
sarih bir açıklaması olmalıymış mutlaka,
gece sancılarımın,
kara korkularımın,
endişesi az yüzüme baka bilemenin sevincini,
sardım kuşağıma,
susmak için ant içtim,
bu bahar pembesi yanaklarım,
soluncaya dek susacaktım,
susar gibi
kocaman bir yalnızlığa bürünmüş o iri gözlerim,
belki,onlar konuşabilirdi,
çivilenmiş dilimin yerine,
ben buna zaten vakıf olmuştum evvelsi,
ve ebediyete dek sürecek,
bir yalnızlık bu!
kara Dut ağaçları konuşabilir,
yeşil hasretli çimenler onlarda konuşabilir,
pembe gül bahçeleri de özgürce konuşabilir,
ama ben ant içtim konuşmayacaktım,
taa ki, o gelene dek,
bu şaşılası bir şey,
tıpkı meşrebime karşı çıkmak gibi
az yetimleşmiş beden gibi
suskun bir mezar gibi
hüsran belki,
bir gün yeniden müreffeh bir hayat yaşarım,
kim bilir belki,
beklenen şahısta gelir o vakit...
/14/12/2011/