Suni Şiiri - Adnan Büyüksoy

Küçükken bahçemizde çiçekler vardı.
Ailede onlara annem bakardı.
Fide alır, yer açar, verirdi emek.
Emeksiz bir netice olmazmış demek.

Fidenin narin kökü deler toprağı,
Beslenir, gövdeden verir yaprağı,
Sonra zamanı gelir tomurcuklanır,
Hele çiçek açınca, göz hayran kalır.

Bazı çiçekler nefis bir koku saçar,
Her haliyle insanın gönlünü açar.
Hiç unutamıyorum bahçeli evi,
Şimdiki apartmanlar evlerin devi.

Hapsedildi çiçekler küçük saksıya,
Balkonlarda saksılar bindi askıya,
Salon ve odalara sunisi doldu,
Çiçekler şimdi cansız, plastik oldu.

Suni şeyler gerçeğin yerini aldı.
Gerçek olan ne dostluk, ne de gülüş kaldı.
Tohum mu, organlar mı, hangisi gerçek?
Fiil ve sıfatlarda bozuldu ölçek.

Ahde vefa kalmadı, akitler suni.
Senette imza sahte, nakitler suni,
Pek çok keli süsleyen saçlar da suni
Bin bir surat taşıyan başlar da suni.

Canlı pek az şey kaldı köhne dünyada.
İmtihan kaybedildi solda ve sağda.
Hareket etseler de insanlar cansız.
Bir sona yaklaşıldı, dinsiz imansız.

09.03.2006