Sunan gönül Şiiri - Üzeyir Aydın

SUNAN GÖNÜL

Sunan gönül, alan gönülden azizdir, demiş zat
Ülkü kalmamış ver kurtul demekte bir başka zat
Lazım neme, bana lazım deyin demiş bir ulu zat
Eh hep bana oğluma, kızıma demiş başka zat
Yanlış sözdür her koyun kendi bacağından asılır
Menfaat ön plana çıkar başka bacaklar asılır
Allah rızası biter kul başlar kendine asılır
Niyet başka görüntü başka riya ile kasılır
Halkım der tutar bacaklar yerine butlar asılır
İnsanları sev kimseyi alçak görme denmişse
La havle der sana zelve bana helva demişse
Matemdeymiş görünüp evinde sana gülmüşse
İlmi niye yarar kendinde bırakıp vermemişse
Tarlanı ek mahsulünü al komşuna ver bitti
Uzaklaştı herkes sen benle birbirini itti
Nuru ilahidir ilim diyenler hep göçtü gitti
Allah rızası yerine kul rızası öne geçti
Hak hukuk gücü olanlara olmayanlara yok
Arkadaşıma iki bana bir onun aç benim tok
Ne saygı ne sevgi kaldı bir ilim öğrenen yok
Haset çok kalpler kararmış dinine saygı yok
Zahiri olunca ne gerek öğretene saygı yok

Cebirin Defteri; 19.Temmuz.2009