Sümran Uymaz Şiirleri - Şair Sümran Uymaz

Sen Gizlice sevmek nedir,bilir misin? Mezesiz şarap içmek gibi yakar boğazını Ama, bir süre sonra duymazsın o yanmaları İçtikçe alışırsın o tada, başın döner Savrulursun rüzgarsız dağların eteklerinde Dünyanın en yanlız insanı zannedersin kendini Paramparça uykularınla boğuştuğun gecelerde Cemaatsiz ibadet hane gibidir yüreğin Her gece secdeye varıp dualar ettiğin Kavgalısındır hep, kalbin,ve beyninle En ağır küfürleri savurursun İsyan bayrağını çekmiş,korsan kalbine Kulaklarında, sağır eden bir sessizlik Gecenin bekleme odasında voltalarsın Sancılı bir bekleyişle kıvranırsın Avuçlarına doğacak sevginin doğumunu Sel basar gözlerini,yağmursuz havada Göğsüne, hain bir ağrı saplanır En acımasız zebaniler eşliğinde gidersin İçinde ki cehennem ateşinde yanmaya Baharı olmayan takvimler asılır duvarlarına Üşür yüreğindeki göçmen kuşlar Sırılsıklam düşlerle sarılırsın geceye Yasadışı bir soğuk işler iliklerine titrersin Sen Gizlice sevmek nedir bilir misin? Sümran uymaz 03-03-2011

Bir ben varım
Bir ben;
Gecenin morunda kaybolmuş
Hangi yana dönsem uçurum
Hangi yana dönsem çıkmaz sokak...

Boşuna değil bu isyanım
Boşuna değil, böyle çaresizliğim
Boğazıma kadar dayanmışsa sensizlik
Nefes alamıyorsam yokluğunda
Boşuna, boşuna değil
Yorgunum ben...

Öyle sevdim ki seni Gecenin güne akışı gibi aktıGözlerim gözlerine Her bakışımda, daha da derinleşti Gözlerinde ki okyanus Tanımadığım korkularla çırpındım kıyılarında Bu ilk değil Yanağımdaki tuzumsu tadını yaşadığım Yağmur bulutlarını Hapsettiğinden beri gözlerime Oysa, tekbir şey istemiştim Hoyrat esen rüzgarların Çatlatıp kanattığı dudaklarıma Gözlerindeki okyanustan, Bir damla su Bak, şimşekler çakıyor Gözlerime hapsettiğin Yağmur bulutlarından Fırtına ha çıktı, ha çıkacak... Tut ellerimi.korkuyorum Sen hiç yaşadın mı korkuyu? Üşüdü mü ellerin? Bir okyanusta Boğulmak nedir bilir misin? bir kulaç ötendeki can simidine uzanamamak Sesini duyuramazsın kimseye. Sitemlerin yapayalnız Soruların cevapsız kalır Çaresizlikten Tuz tutar göz pınarlarında hayallerin. İşte Böyle çaresizce sevdim ben seni Yüreğime korsan bayrağını çekip Yasadışı düşlerimle boğuştum Gözlerindeki okyanusta Ne zaman başladı bu dört nala savda Bilmiyorum... Ya hep vardın damarlarımda Yada, sonradan zerk ettin zehrini içime Hep bir yerlerden sızdı yokluğun En yaralı yerimden aktı, kan kokulu hasretin Kusursuz bir cinayet planlıyorum şimdi Katil ruhumda... Ellerimde nikotin kokulu İntihar mektubuyla... Saçlarından yaptığım Darağacına asıyorum yüreğimi Beni hayata bağlayan sehpaya Bir tekme atıp... Ben sende ölüyorum SÜMRAN-UYMAZ

Bazen susarsın,
Susmaların,alev alır dilinin kıvrımlarında
Değersizliğine verdiğin, değere yanarsın
İçinde kopan fırtınalardan, kimsenin haberi olmaz
Kalbini susturup, arkana bakmadan gidersin
Aslında susmak en güzel çığlıktır anlayana

Neredesin ey sevgili? Yokluğuna daha ne kadar katlanırım bilmiyorum? Kıyaya vuran dalganın, kumları yok ettiği gibi yok oluyorum gün be gün yokluğunda..Bana ulaşman için ayak izlerimi bırakıyorum ıslak kumlara.Nerdesin,bilmiyorum...Seni çok...Ama çok özlüyorum. Dudaklarından öpüyormuş gibi öpüyorum denizin mavisindeki gözlerini..En uzakta ki ufuk çizgise köprüler kuruyor. Ve birgün rüzgarlarla bana gelmen için dualar ediyorum..Ey sevgili.Sensiz geçen her günümde, gökyüzüne çığlıklar bırakıyorum.Sensiz geçen hergün, güneşe küsüyorum..Yıldızların olmadığı gecelerde,gözyaşlarımdan yıldızlar yapıp serpiyorum gökyüzüne, geri dönerken sana yol göstersin diye..Dallarında birtek yaprağı kalmayan ağaç gibiyim..Sensizliğin rüzgarında üşüyorum..Gel,gel sar kollarınla kuruyan dallarımı..Dök gözyaşlarını kirpiklerime..Yeşersin yediveren gülleri eteklerimde..Seni çok özledim sevgili.. Ne olur beni sensiz bırakma..hadi çık gel.Birlikte bırakalım sahile,ayak izlerimizi