Sumatra bebeleri Şiiri - Yılmaz Sarper

Nedensiz değil sarsılması yerin,
Vuruşu denizlerin böğrümüze,
Topyekün isyanı doğanın,
Bu suratımızda patlayan şamar,
Nedensiz değil...
Sumatra'da biz kıydık o bebelere.
Biz, hepimiz...
Düşlerimizin sinsiliğinden belliydi.
Sevdalarımızın sahteliğinden,
Bunca rezil, bunca alçak düzenimizden.
Doyumsuz ve bencil şu koşumuzdan...
Hayallerimizi nükleerleştirdiğimiz,
Gökyüzünü deldiğimiz,
Denizlere küstüğümüz,
Zeytinleri yaktığımız günden belliydi...
Can taşıdığını bilemedik onların!
Hayalin, gökyüzünün, denizlerin ve zeytinin...
Oldu olacaklar sonunda.
Ve daha niceleri yoldadır...
Kurban saysanız da Sumatra bebelerini;
Cinayetimizin kurbanları onlar bilesiniz.
Sevgisizliğimizle katlettik tümünü.
Çakallığımızla öldürdük onları işte.
Nasıl bayram yapılır şunca acı üstüne?
Sevda ve zeytinleri yaksalar da Kıbrıs'ta;
Portakal çiçekleri ezanca salar ya kokusunu,
Ben duyarım...
'Kurban kesip, kan doğrayıp boğmayın sevgiyi.
Daha kurban lazım değil.
Tanrı da istemez bunu.
Eğileceksen; Sumatra bebelerine eğil.'