Sulu Şaka Şiiri - Emin Cebe

Ey gül! Sulu şaka yapmadım sana!
Sayım suyum yok deme bana sakın!
Kanım kaynadı, yüz verir canana.
Şakası yok; bu işe ciddi bakın.

İşin gücün, derdin ve dermanın su.
Akan su, kılıcın su, kirmanın su.
Bir afetsin, boğmaya fermanım su;
Kurban olurum, olurum tacın-takın

Su ile büyürmüş bütün güller
Şeyda gibi yanık olur bülbüller
Nefes ver, üfle, uçuşsun küller
Ocağım tütsün, sönmez ateş yakın.

Bak! ikinci Cemre suya düşüyor...
Ellerin titriyor, tenin üşüyor...
Tenhalarda aşıklar öpüşüyor...
Düşüm suya düşmez, vuslat çok yakın

Güneş açılsın da nur yağsın güle.
Kökünden, damardan su ağsın güle;
Kanardı ak sütünü sağsan güle;
Kanmazsa beni budağına çakın.

İçen kanmaz, içmeyen kanar mı?
Havasız od, yarsız yürek yanar mı?
Yanmasam; acep o yar beni anar mı?
Anmazsa yaftamı boynuna takın.

Kaç susamış kıyında dolaştı?
Kaç deli azgın dalgaları aştı?
Kaç şaşkın oğlan da düz yolda şaştı?
Beyaz atlılar geçti akın akın

Yelkeni açıp, enginlere açıldım;
Dünyam değişti, inci gibi saçıldım
Azgın dalgalarından kaçıldım
Beni sevda köprüsünde bırakın.

Gökten sulu sepken yağan karım ol;
Yoldaşım ol, eşim ol ve karım ol;
Gel hayatım ol, öteki yarım ol;
Ol da; ak ellere kınalar yakın.

Eminim gülsüz kalsam da ölmem.
Hayatını bölmem, uykunu bölmem
Geçti artık, “Gel” desen de gelmem
Bu benim törem, bu benim ahlâkım.

Emin CEBE
26 Şubat 2010, Balgat /Ankara.