Kulu Kalmamış Şiiri - Mehmet İslami

Şuaralar dalmış gam deryasına
Dalgayı aşacak salı kalmamış
Bakmışlar Müslüman Türk atlasına
Çırılçıplak, edep şalı kalmamış

Ne idiğü belli değil nesebsiz
Üstünde tahtını kurmuş hasepsiz
Beytül mâli hiç eylemiş hesapsız
Üstüne örtecek çulu kalmamış

Elin gözümndeki çöpleri tek, tek,
Gösterir de, görmez, gözünde merdek
Ehli küfre biat etmeyen bir tek
Yetimi, öksüzü, dulu kalmamış

Onbeş asır emek çekmiş boşuna
Düşmanı oturtmuş mihenk taşına
Yurdu alev sarmış başlı başına
Rüzigâr savurmuş külü kalmamış

Harman savururken daneyi yele
Verirsen yerinde samanı kala
Deveci yük için bakarken yola
Çuvalları bomboş dolu kalmamış

Bayramı bayramdan ırak eylemiş
Bayrağımı çekiç orak eylemiş
Mümbit araziyi çorak eylemiş
Çöl etmiş bir yeri sulu kalmamış

Akıl ermez çarhı felek işine
Taş eder; kırmak çün, suyu, dişine
Kim düşse hevâi heves peşine
Bakarsan yalâğa, yalı kalmamış

O hapishaneler eskide kalmış
Yerini; Giyotin echeli almış
Devşirmeye göre; Türkler aptalmış
Ebrehe duruyor fili kalmamış

Şeytan görür, Melek sanır düşünde
Haram lôkma tahtı kurmuş dişinde
Dört mevsimde ilkbaharın, kışında
Bir sâlih Müslümân kulu kalmamış

İSLÂMİ: âşık mı düşman kaşına?
Köle olmaklığın gider hoşuna
Salâ vermek için şeytan taşına!
Çıkaracak dizde pili kalmamış