Sultanım Şiiri - Sevinç İnal

Sultanım; bir nebze himmet
Çok çekti bu gönül murada ersin
Sabahtan akşama durmaz göz yaşım
Himmet et sultanım ben fakir kulun..

Yıllarca aradım bu günde durdum
Neyledim günleri nereye koydum
Dar ettim dünyayı kıyamet oldum
Himmet et sultanım ben fakir kulun

Neredeysen zuhur et, gönül yaralı
Yaktığın ateşle yürek karalı
Aslında minnette sana amade
Bir kerede yad eyle, gönlü şad eyle

Gelemem yollarım kesiktir benim
Bağlanmış güneşim göremem önüm
Bir yanda tufan bir yanda zindan
Azat et sultanım feryatta kulun

Sevdim demeye tövbe olur mu
Karşında şah olsa gönül durur mu?
Bin yağlı iple korkutsan bile
İstersen kör kuyuya hapseyle onu
Dinlemez sultanım asi bir yanı

Yaban ellerde bağlı gözleri
Sahra çölünde dağla dilleri
İstersen zulmet istersen himmet
Bilmezsin sultanım aşk yakar beni

Hünerim dayanmak ateşe benim
Zikrim gül ile solmaz yaprağım
Ellerim kınalı çakmak gözlerim
Ses ver sesime büyük devletlim..

Bir gönül erime ulaşamadın
Dağlar ulaştı göğe, ben buluşmadım
Derde düştü nefsim, biraz da yeisteyim
Duyulmaz haykırışım kayıp mısın sultanım?

Şimdi söylediklerim boynum vurdurur
Belki zindanlarda ömrüm çürütür
Haksızsam haksız de,
Bir kulunun aşkına merhem olmadın.

Sen hükümdardın sen idin sultan
Ben geldim dizine himmetin nerde
Sen ki aşka derman olmazken, söylesene
Bir damla kuluna bu hesap niye?
At zindanlara çürüsün beden
Öldü mü cellatlar kınsız bıçaklar
Ölümse ölüm bir kere gelir
Boş yere oradan göz dağı verme
Sen bile bu aşka çaresiz kalın
Şimdi şahlanıp sultanım deme...