Sultanım Şiiri - Muhsin Özalp

Ömrümün güzüne erdi zamanım
Emret koşa koşa gelem sultanım
Ey şahların şahı sende gümanım
Emret şu dağları delem sultanım

Ah bu oynak dünya dar gelir dile
Dolaşsam bağ bahçe çekerim çile
Her sabah bir gülü koklasam bile
Emret aşk derdiyle ölem sultanım

İsterim sevdiğin bir küçük köşe
Dilersen boş bırak dilersen döşe
Beni bu dünyada gezdirme boşa
Emret rahmetine dalam sultanım

Gönlüm yanar dilim şakıyıp öter
Başka dert istemem ayrılık yeter
Umudum tükense dumanım tüter
Emret kereminle gülem sultanım

Muhsin bu sevdayı sardı başına
Nefsim hediyedir bakma yaşına
Nolur yardım eyle garip kuşuna
Emret yollarına yelem sultanım

Muhsin / Karagümrük / Mayıs – 1999

TAMU NARINI

Aşkını tatmayan gönül dem almaz
Uyku yok huzur yok ağıp dönerim
Eczada fayda yok yaram em almaz
Korkarım menzilden önce sönerim

Yanan yürek ılgıt ılgıt kanıyor
Alev almış cayır cayır yanıyor
Tövbe eden nefis yerin tanıyor
Bilirsin başkaca yoktur hünerim

Eşsiz ve menentsiz ulu Allah’ım
Bana göster doğru yolu Allah’ım
Nolur bu yaramaz kulu Allah’ım
Sevdiğin kervana katsan dinerim

Ne sular doyurur ne buz kandırır
Hasret odu günden güne yandırır
Gönlüm kor olacak közü andırır
Sayıklar uykuda her dem anarım

İhsanın yardımın olmazsa eğer
Akıl yaya fikir topalmış meğer
Ağzımı açarsam bin sopa değer
Fırına girsem de gene donarım

Yolların içinden yolunu seçtim
Döndürüp yönümü elimi açtım
Oyun eğlenceden billâhi geçtim
Ancak rahmetiniz inse yunarım

Perişan Muhsin’in günü yarını
Dindir gayrı bu garibin zârını
Uzak eyle benden tamu nârını
Bir damlacık ihsân ile kanarım