Sultanım Şiiri - Yaşar Fetullahoğlu

sultanım

Neotet
senin görkemin var
huzur veren gözlerin
ve bedenin karlı bir kış akşamında
hızlı adımlarken yüreğimi
derinlere gömdüğün hayranlıklarım var

selam vermeden geçersin
vurunca gözünün kızılı
kavgacı bir edayla yürürsün
öfken hep gözlerinde birikir
ellerin yumruklaşınca

yüreğim
iz düşümüdür yüreğinin
düşün
bakışların öfke ile kavga ederken
hep bir yanın boş kalır
mavi bırakırısın
neden
bir şey anlamıyorum / bunu düşünme
son söz söylenip
kılık değiştirirken bir maskeli baloda
en çok sesin titriyor
ve anlıyorum
nefesinde
Nepenthes otunun kokusu

sanki
bütün düşlerimin anahtarı senmişsin
ve herkes Afroditi çıplak görmek istiyor
ve savrulurken saçları omuzlarından
ve teninin bıraktığı koku
ve bir hayalet edası
oysa
insan kavuşamadıklarının hayalini kurar
Afrodit hiç çıplak görülmedi ki
ve bunu bir ben anladım
sen
kulak vermedin söylediklerime hiç
gri bakıp solgun düşünceler sunarken
gözlerinden gökyüzü maviliği
mavi sülfat gibi dökülür ellerime
erir ve yok olur parmaklarım
artık omzuna konan bir kelebek
gömlek değiştirirken boyun ağrıların
unuttuğun günler
ve ben
kara tahtaya yazılan
alınyazısı gibi silinir giderim
ya sen…