Sultan Olsam Şiiri - Muammer Erkul

Tahtimi insanlarin gönlüne kurardim. Aramazdim havasi en güzel
tepeler... Günesi en güzel alan yamaçlar... Suyu en bol olan ovalar...
Sultan olsam, tahtimi insanlarin gönlüne kurardim.
* * *
Insanlari “yikmadigim” sürece yikilmazdi sarayim. En saglam, en yüksek
ve en asilmaz duvarlar benim sarayimda olurdu.

Insanlar, yüreklerine kurulmus sarayimin tek tek muhafizi olurdu. Ben
onlari yüregimde muhafaza ettigim sürece, onlar da yüreklerindeki
sarayimi muhafaza ederdi.
Sultan olsam, tahtimi insanlarin gönlüne kurardim.
* * *
Ölüm, “korku” olmazdi o zaman. Ölsem, tacim basimdan düsmezdi.
Gönüllerdeki tahtimdan, insanlarin yüregi var oldugu müddetçe inmezdim.
Insanlar... Ah o hepsinin gönlünde birer sarayim, birer tahtim ve
birer tacim olan insanlar...
Gönlüme sigdirabildigim sayida, tacimin muhafizi, tahtimin muhafizi,
sarayimin muhafizi olan insanlar...
Sultan olsam, zaten saray aramazdim...
Tahtimi gönlünüze kurardim.
Ve tacimi “ellerinizden” giyerdim basima.
* * *
Sultan olsam, herhalde “sultan” olamazdim! Gönlüme sigdirabildigim
kadar ve bana “sultan” diyen “sultanima” sultanlik yapmak sultanligima
sigmazdi. Bana “sultan” diyen sultanlarim elbette ki kendi
gönüllerinin sultaniydilar...
* * *
Ve ben ancak onlarin gönüllerine tahtimi kurabilirsem sultanlari
olurdum.
Elbette...
Sultan olsam tahtimi insanlarin gönlüne kurardim.
* * *
Kiliç kindan çikmazdi. Bakislar çiçeklenir, gülüsler çiçeklenir,
gönüller çiçeklenir...
“Çiçekler” derilirdi alinan her selâmda.
* * *
Sarmasiklar boyardi olmayan duvarlari. Bayragim? ..
Bahçemdeki güllerin rengindeydi bayragim.
Gönül göklerindeki yerindeydi bayragim.
Sultan olsam... Ah ki ah sultan olsam;
Tutulmaz ufuklari hapseden sonsuz yere;
Insanlarin gönlüne kurardim sarayim.
Muammer ERKUL