Sultan Göçtükten Sonra Şiiri - Asim Yavuz

Sultan Göçtükten Sonra

Rehavetinde güldü yürüdüğüm sokaklar
Sonu yok aydınlıkta parçalandı ipliğim
Soluk alışım gibi bana yakındı onlar
Yüz üstü sürünmüşüm bu güne dek bildiğim

Yıldızlar göz kırparken ahlar duydum derinden
Sıyrılmış perdeleri gözlerimin teninden
En büyük hasretimin rüyasını görerek
Ulaştım bir mekana oyma merdivenlerden.

Neydi o Hakkı görür gibi dilinde aman
Toplamış yüreğinde bir alemin kahrını
Donmuş nurunda nefes, susmuş dilinde zaman
Lime lime örmekte muhabbet duvarını.

Hicabında erimiş et ve kemik bedenler
Sızan bir ışık gibi zindan penceresinden
Eritip vebalimi bir kuyuya döktüler
Haberim yok aldığım kesiksiz nefeslerden.
***
Bir zamanı zamansız özlettiren kimseler
O zaman niye varım diye haykıran bendim
Şimdi bir cümle yazın gök yüzüne deseler
Lisanlardan bildiğim tek kelime efendim.
***
Yüklendi omuzuma mananın solukları
Ateşinde donduğum hasretlerin selinde
Karanlık gecelerde ışıyan yıldızları
Saydım mana yükünün engin mesafesinde

Bir ışık yılı yakın, ve uzak bir o kadar
Yokuşunda kaldığım badire yüklü nizam
Dev aynasında beni devden daha dev yapar
Gergef dokur sessizce günahlardan her azam.

Bir geri, üç ileri; üç ileri bir geri
Bir sevginin habersiz deryasında yaşadım
Günahlarla yoğurup en muhteşem eseri
Otuz beş yıl tasasız bir gölgeye uzandım.
***
Öğrendim yıkılışı bir telefon zilinden
Mağrur katı dünyamın tavanı düştü yere
Alem göçtü dünyadan, dünya göçtü alemden
Yüce deryası Rab’bin çıkmıştı son sefere.

Gök yüzü matem tuttu, ağladı deniz, ırmak
Terzibaba’da sevgi, rahmet, dua, heyecan
Bir hal ki sevgiliyi sevgiliye yollamak
Dünya dilsiz ağlarken bunu tattı Erzincan.

Asumanın karanlık cehenneminde ayaz
Döndürdü feryatları gül pembe intizara
Amigosuz her tenden yükselmişti şu ayaz
Yıkıl ey kahpe dünya Sultan göçtükten sonra.