Sultan! | Ensar Sansarkan

Sultan!
Selvi boylu, al yazmalı güzel çiçek,
Sarı tebessüm’le açan beyaz inci, altın gerdanlık,
Dil ve akıldan yoksun canlı yaratık,
Rüzgara ve kuşlara hakim, adil krallık.

Sultan;
Özel hissettiren erdem öğretmeni, tatlı şefkat
Devlet, pişmanlığın sonunda gelen feryat
Uzaklardan selam gönderen umut; tek hasat
Beyaz ülke, üstün ahir yolculuğu, firkat.

Sultan;
Günbegün tükenen tuzlu göz pınarı
Çaba ve gayretle sulanmış emek ağacı
Ahir Ensar’ın kâm na kâmı, nâ-mütenâhi sevdası Göklerden ebabillerin getirdiği, kainatın sarı taşı.

Sultan;
Tüm varlığa kelepçe vurmuş Rengâreng pamuk,
Yücelerden damlatılan’la Hemdest En yüksek Doruk,
Toprağı gurur, suyu şenef, saksıda fani bir ululuk
Ulus içinde ucu bucağı kayıp bir boşluk.

Sultan;
Dağları bayırları aşan, paslı yürekleri sarsan,
Gerçeğe ulaştıran güçlü sezgi, sahib-i İrfan,
Gam deryasında çırpınmaya Tek çare: zaman,
Öteye taşıyan lütuf penceresi, derûnî Kalkan.

Sultan!
Bütün güzellikleri sergileyen payende bilge,
Cam şişede kandil, üstünde üncurdan perde,
Tüm varlığım, borçlu olduğum, fıtrat-ı asliye,
Seni unutmak, evet! Unutmak! En büyük leke.

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.