Sultan Ana Şiiri - Halil Topaç

Ağustos böceği, alarm saati.
Öter ötmez kalktı, bir Sultan Ana.
Şafakla beraber, bir sabah vakti.
Dergaha yol tuttu, bir Sulan Ana.

Dergahına vardı, yere diz çöktü.
Kıblesine döndü, boynunu büktü.
Duayla karışık, gözyaşı döktü.
Yaşını sakladı, bir Sultan Ana

Usul usul geldim, yanında durdum.
Onunla beraber, duaya durdum.
Dönüp ona baktım, bir sual sordum.
Durdukça terledi, bir Sultan Ana.

Titrek cılız bir ses, duydu kulağım;
“Evladım bir yanım, eşim bir yanım.
İkisi de gitti, çözüldü bağım”
Der demez ağladı, bir Sultan Ana.

“Dinle dedi evlat! Bak şu acıma.
Ne günüme sığdı, nede geceme.
İki can ateşi, düştü canıma”
Kadere bağladı, bir Sultan Ana.

“Evlat! Merakından soru sor ama!
Yaran nerde diye yara arama.
Sızladıkça ektim tuzu yarama”
Bin yara dağladı bir Sultan Ana.

Bir ara doğruldu, üstüne gittim.
Elini istedim, uzattı öptüm.
Sen anasın dedim, elinden tuttum.
Boynuma doladı, bir Sultan Ana.