Sultan! Şiiri - Musap Sansarkan

Sultan!
Selvi boylu Al yazmalı güzel çiçek
Sarı tebessüm'le açan beyaz inci, altın gerdanlık
Dil ve akıldan yoksun canlı yaratık
Rüzgara ve kuşlara hakim, adil krallık.

Sultan!
Özel hissettiren erdem öğretmeni, tatlı şefkat
Devlet, pişmanlığın sonunda gelen feryat
Uzaklardan selam gönderen umut; tek hasat
Beyaz ülke, üstün ahir yolculuğu, firkat.

Sultan!
Günbegün tükenen tuzlu göz pınarı
Çaba ve gayretle sulanmış emek ağacı
Ahir Ensar'ın kâm na kâmı, na-mütenahi sevdası
Göklerden ebabillerin getirdiği, kainatın sarı taşı.

Sultan!
Tüm varlığa kelepçe vurmuş Rengâreng pamuk
Yücelerden damlatılan'la Hemdest En yüksek Doruk
Toprağı gurur, suyu şenef, saksıda fani bir ululuk
Ulus içinde ucu bucağı kayıp bir boşluk.

Sultan!
Dağları bayırları aşan, paslı yürekleri sarsan
Gerçeğe ulaştıran güçlü sezgi, sahib-i İrfan
Gam deryasında çırpınmaya Tek çare; zaman
Öteye taşıyan lütuf penceresi, deruni Kalkan

Sultan!
Bütün güzellikleri sergileyen payende bilge
Cam şişede kandil, üstünde üncurdan perde
Tüm varlığım, borçlu olduğum, fıtrat-ı asliye
Seni unutmak, evet! Unutmak! En büyük leke.