Ayın buz tuttuğu bir gecede
Solgun bir yaprak düştü toprağa
Ve toprak kendine koşan
Yaprakla bütünleşti
Sonra yavaş yavaş çürüdü yaprak,
Kendini yok eden toprağa inat
İnsanlar uyudu çoktan, ruhlar ayakta
Sevgiler fısıldandı tek bir dudakta
Bedenler ayrı şehir, ayrı sokakta
Ruhumsa ruhunlaydı aynı yatakta
20/06/1994
Yürek atışlarının birleştiği yerde başladı
insanlık,
İnançların birleştiği noktada
onur,
Çiçeklerin açışında
sevgi
Gözlerimi kapamıştım o an,
Karanlık denizinin ortasında, ışık ellerimdeydi.
Yaklaştıkça karanlığa an be an,
Bir güneşti san aydınlanan
Yüreğine gömememiştim güneşi
Bir kar tanesinin düşüşünde gördüm seni
Tek başına,
Çaresiz
Ve ürkek...
Kar taneleri düşerken birleşmez derler
Mümkün mü bunu değiştirmek?
Umutlar yavaş yavaş erirken bir yandan da kökleri çürürse eğer
Ve toprak altındaysa kökler
Sonunda umut da çürüyecekse
soğuk bir sıcaklık kaplayacaksa bedenini
Benliğini kaplayacaksa karanlık
Ve sıcak bir yaş
Yaşam sona ermişti.
Toprak donmuş,
Yaprak donmuş,
Ben yok olmuştum.
Ayın buzu çözüldü ardından,
Ve güneş son bir kez daha
Doğacak üstümüze
Son bir kez daha
Aydınlanacağız güneşle
Yanak, kavrulacağız belki de
Ateş gibi kor ışınlar
El ayak çekilmişken rüyalardan
İn-cin top oynarken düşlerimde
Ruhum sesi oldu sessiz gecelerin
Yırtıyor gecenin korkunç sessizliğini
20/06/1994
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!