Suların Kitabı Şiiri - Bünyamin Efe

Bir yanımız, kızarık bozarık kiraz taneleri.
Dolu taneleri yahut deli.
Gece tenha koylarda gözlerini çizdim gülümserken.
Büyüyen elma düşüyor yahut yakınlaşıyor
Kalbim biraz daha üşüyor
Sular
Yahut suların kitabı

Duru bir sevdalı Anadolu dervişidir /Asalı
Bir yanımız gözlerinden boşalan çocuk acısı
Şehirden kaçan yahut yakaladığımız Kumru
Düşmeyi göze alamaz/Kumru
Yeşil çimenlere uzanırlar, çimenler üstüne uzanmadan.
Göğün sırları içinden bir sır/Yıldırımlar.
Aşk köklerine indirmeyen lotus çiçekleri
Başkaca kuşlarla seğirtişleri
Gagasını kaldıran henüz kanmadan.
Düşün desek, düşle desek
Kaybedermiyiz çocuk oyunlarından ebelemeceyi.

Gece gözleri perdelesin, köşede yakalansın mütevazı bir kulübe ışığı.
Ebegümeci beslesin kısık sesli bülbülü.
Ötmesin bu gece yahut ağlatmasın aşığı.
Kuru kara bir çocuğun kaktüslerle emzirildiği çöl.
İster yakından/ister uzaktan tanımam hiçbir bakışı.
Bir yanım köpürmüş dereye dalmış yahut her yanım meçhul göl.
Bildik taraftan tüm kalpler arıyor Rabbini.

Ayrık seviştir çınar yaprağını sonbaharda
Düşecek diye toprağa eğilen eller
Kapısını açtığın her bilmece / Bir Nefes.
Adında boşluklara yer bırakmayan mukaddes yahut o ses
Yağmur hiç tanımadığı sularda bekler.
Ağrı dağında bir gemiye binmeye çalışan da kimler

Kırık çiçek dalını yay kirişine değil, okun ucuna
Soğuk sabah hemencecik ayrıl.
Aşkı sahibine fırlattım, yokluğun ucuna
Kaybettiğim de yokluğu da buldum seni
Büyük varlık.
Tutundum çocukça.
Bir damlada yahut bir zerre de ucu ucuna

Güzel gözlerini büyütsen de göğe karşı
Gönüller Allahın'dır, duru sevdasında Derviştir âşık.
Yahut Kumrular vuslattan değil/ölecek.
Uçmayı nerden bilsin kelebek.
Bünyamin EFE