Sular Çekilse de Yatağı Kalır

Vazgeçiyor insan,
Savaşmanın bir yerden sonra sadece yıktığını gördüğünde,
Kırgınlığını anlatmaya çalışmadan susmayı seçtiğinde,
İsyana gerek duymadan,
Kalbinin sesini kısarak yaşamayı öğrendiğinde,
Vazgeçmeyi öğreniyor insan.

Artık her vedaya alışıyor insan,
Gidenin ardından koşmak yerine
Kalanla yol almayı dert edinmediğinde.
Yarım kalan cümleleri tamamlamadan,
Cevapsız sorularla barış imzalamayı tercih ettiğinde.
Vedalara da alışıyor insan.

Bir çiçeğin soluşuna kızmıyor,
Toprağı sevmeyi seçiyor.
Mevsimin suçu değil bu diyerek,
Zamanı gelince her şeyin biteceğini idrak ediyor.
Hayata sıkı sıkı tutunmuyor ama,
İpin ucunu da bırakmıyor.
Yokuş aşağı inerken bile,
Telaş etmeden, direnmeden, nefes almaya devam ettiğinde,
Kendini zamana bırakıyor insan.

Siz ne dersiniz bu hâle bilmiyorum ama,
Ben bu hâle kalbe dar gelen gömleği çıkarıp atması diyorum.
Ben bu hâle nehirlerin yönünü değiştirdiği an diyorum.
Sular çekilse de, yatağı kalır hatıralarda diye diye,
Ve içinde hep taze bir baharın ninnisini söyleye söyleye,
Sular çekilse de, yatağı kalır hatıralarda
Kaderine teslim oluyor insan diyorum....
Döndü Dülger