Sular Bazen Yokuşa Akar Şiiri - Kaya Alp

İşte gene dopdoluyum bugün de;
Yağmura gebe bulutlar gibi.
Ne sevincim belli,ne de kederim.
Bir tuhaf his ki; sardı rûhumu,
Anladım; güldürmeyecek beni kaderim.
Ben ki,bir goncaydım hârler içinde,
Ümitlerim,hayâlim ummâna akıştaydı.
Şimdi rûyalarda kalan bir çift güzel göz,
Kadehime dolan mestâne bakıştaydı...
O bakış ki; ellerime güneşi değdirirdi...
O bakış ki; mehtâbı da büyüler,
Cümlesine yıldızların, baş eğdirirdi.
Donduğumda ateşim,yandığımda kar'ımdı...
Gün onunla ağarır,buz onunla erirdi.
Ne gecem var artık,ne de gündüzüm;
Mehtap doğmuş,güneş batmış ne çıkar...
Sahi; sular, bazen neden yokuşa akar?
Onsuz geçen yıllarım,yüreğimde nârımdı,
Gönül bahçemde gülüm,benim diğer yarımdı;
Arkadaşım,dostumdu; can içre can yârimdi.