Kurtlar sofrasına da düşsek, yenilmek nedir bilmeyiz anne! .
Çocukluğumuz ve gençliğimiz AHMETimiz`le geçti,
Ahmedi oldu çok yanlarımız, sığ yanlarımız.. varlığımız! ..
Ahmedice sevmeyi öğrendik; Ahmedice kucaklamayı..
Ve gözlerimiz “AHMET gibi gülümsesin” diye, kalplerimizle misli ağladık... Deli Taylar Gibi koşamadık belki ama
Yağmurları Biriktirdik serçe yüreklerimizle..
Ve O`na eş-okyanusa açıldık, Ceketi`ni asmak için derin sularımıza..
O, Çağ Yangınında Tutuştu.. biz, AHMET KAYA yangınında tutuştuk..
Kayıt Tarihi : 12.5.2014 00:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!